Miastenia gravis to choroba o podłożu autoimmunologicznym. Występuje zarówno u psów, jak i u ludzi. Czym właściwie jest ta choroba i czy można ją leczyć?

Choroba autoimmunologiczna stanowi pewne zaburzenie. Mamy z nią do czynienia wtedy, gdy układ odpornościowy traktuje komórki i tkanki własnego organizmy jak zagrożenie. Rozpoczyna wtedy przeciwko nim atak, dążąc do zniszczenia ich. Jedną z takich chorób jest właśnie miasthenia gravis.

Miasthenia gravis – na czym polega to schorzenie?

Choroba wiąże się ze zmniejszoną zawartością receptora acetylocholiny (która występuje w układzie nerwowym, strukturach mózgowia i połączeniach nerwowo-mięśniowych). W przypadku tej choroby obserwuje się zmniejszoną jej ilość właśnie na błonie w połączeniach nerwowo-mięśniowych. Efektem tego mamy do czynienia z osłabieniem i męczliwością mięśni, którymi organizm steruje dobrowolnie. W ostatnich latach coraz więcej się mówi i słyszy o tym schorzeniu, jednak nadal jest wśród ludzi niedodiagnozowane. Podobnie jak i u zwierząt.

Czy choroba jest śmiertelna?

Bez wątpienia choroba ta jest groźna i bardzo nieprzyjemna. Jednakże, jej leczenie już na ten moment jest bardzo skuteczne, a śmiertelność w przypadku leczonej miastenii jest niemal zerowa. Nieco inaczej prezentuje się rokowanie przy postaci wrodzonej. U psów objawy miasthenia gravis o postaci wrodzonej zauważalne są już w okolicy 8 miesiąca, a mogą pojawić się aż do 13 roku życia. Najgroźniejszy w tym przypadku jest tzw. przełyk olbrzymi, który często prowadzi do zachłystowego zapalenia płuc. W takich sytuacjach przypadki śmiertelne nie są rzadkością. Najczęściej stwierdza się to schorzenie wśród psów dużych ras. Jednak nasze kochane Jack Russell Terriery również nie są w pełni bezpieczne.

Miastenia gravis u Jack Russell Terriera

Jak wykazali autorzy Wallace i Palmer w swoich publikacjach, schorzenie występowało wśród JRT. Dziedziczone jest w sposób autosomalny recesywny (co oznacza, że do ujawnienia się choroby potrzebne są dwa psy chore lub przenoszące ten gen). Co więcej, wśród psów dotkniętych chorobą rozmnażanie jest wysoce utrudnione. Spowodowane jest to tym, że podczas kopulacji konieczna jest praca wielu mięśni organizmu. Długotrwała aktywność fizyczna jest w tym przypadku prawie niemożliwa, przez co zwierzęta chore na miastenia gravis nie są w stanie samodzielnie się rozmnażać. Dotyczy to zarówno nabytej, jak i wrodzonej postaci choroby. Pamiętajmy jednak, że w wielu przypadkach leczenie jest bardzo skuteczne. Wśród JRT choroba ta jest raczej rzadkością. Jednak jest wiele innych ras psów, dla których stanowi ogromnym problem.

Rozmnażanie psów cierpiących na miastenia gravis

Psy chore niemalże nie będą w stanie samodzielnie rozmnażać się. Jednakże, jeżeli wdrożymy leczenie, szansa za skuteczny rozród psów chorych wzrasta. Dodatkowo, mamy możliwość inseminowania psów, a chora suka może urodzić poprzez cesarskie cięcie. Co to oznacza? Otóż, większość odpowiedzialnych hodowców nigdy nie zdecyduje się na hodowanie na psach chorych. Widząc, że pies czy suka mają problemy zdrowotne, profesjonalni hodowcy wycofają zwierzę z hodowli i wadliwe geny nie będą dalej przekazywane. Tak udaje się skutecznie ograniczyć występowanie choroby. Co jednak zrobią nieodpowiedzialni hodowcy, czy raczej pseudohodowcy? Co zrobią ludzie, którzy nie liczą się ani ze zdrowiem swoich psów, ani szczeniąt, które trafią np. do Was, a nastawieni są jedynie na chęć zysku ponad wszystko? Na te pytania odpowiedzcie proszę, sami.

Występowanie choroby obecnie

Obecnie uważa się, że choroba jest bardzo rzadko spotykana wśród Jack Russell Terrierów. Laboratoria w Polsce nie oferują na tą chwilę badań genetycznych JRT na miastenia gravis. Nie wiadomo zatem, czy w hodowlach posiadamy psy, które mogą być nosicielami tego genu, jednakże obserwacja urodzonych szczeniąt i brak choroby wśród nich sugeruje, że na ten moment nie jesteśmy zagrożeni wrodzoną postacią choroby. Jeśli jednak u któregoś ze zwierząt będzie ona stwierdzona, mamy nadzieję, że hodowcy przekażą między sobą takie informacje, a potomstwo psów noszących geny tej choroby zostanie wycofane z hodowli bądź przynajmniej przebadane, jeśli będzie taka możliwość.

 

Bibliografia:

Palmer AC, Goodyear JV. Wrodzona miastenia u Jacka Russela Terriera. Weterynarz. Zalec. 1978; 103 :433–434. doi: 10.1136/vr.103.19.433.  dostęp: 31.12.2021

Darke PGG, McCullagh KG, Geldart PH. Myasthenia gravis, thymona i zapalenie mięśni u psa. Weterynarz. Zalec. 1975; 97 :392–394. doi: 10.1136/vr.97.20.392. dostęp: 30.12.2021

B R Thanvi, T C N Lo, Update on myasthenia gravis, Review 690-700, www.postgradmedj.com, dostęp: 31.12.2021

SA Goedegebuure, Spontaniczne pierwotne miopatie u ssaków domowych: przegląd , Veterinary Quarterly , 10.1080/01652176.1987.9694092 , 9 , 2 , (155-171) , (1987) dostęp: 29.12.2021

Angela Vincent, Experimental Autoimmune Myasthenia Gravis , Autoimmune Disease Models , 10.1016/B978-0-08-091736-8.5010-6 , (83-106) , (1994) dostęp: 31.12.2021

Wady wrodzone i dziedziczone , Jubb, Kennedy & Palmer’s Pathology of Domestic Animals , 10.1016/B978-070202823-6.50027-0 , (204-231) , (2007) dostęp: 30.12.2021

AL Hopkins, Canine myasthenia gravis , Journal of Small Animal Practice , 10.1111/j.1748-5827.1992.tb01028.x , 33 , 10 , (477-484) , (2008) dostęp: 30.12.2021

Palmer AC, Lennon VA, Beadle C, Goodyear JV. Autoimmunologiczna postać myasthenia gravis u młodocianej hybrydy Yorkshire Terrier x Jack Russell Terrier skontrastowana z wrodzoną (nie autoimmunologiczną) myasthenia gravis u Jack Russell. J Small Anim Pract (1980) 21(6):359–64. doi:10.1111/j.1748-5827.1980.tb01259. dostęp: 31.12.2021

Kelly MJ. Miasthenia gravis – choroba receptorowa. komp. cd. Wyd. 1981; 3 :544–555. dostęp: 31.12.2021

Tagi: choroby, dziedziczne, genetyczne, genetyka, jack, jack Russell terrier, jrt, mięśnie, pies, zdrowie